✅خطرناک ترین جمله
من همینم که هستم !

❌گفته می شود خطرناک ترین جمله این است:
«من همینم که هستم.»

در این جمله کوتاه می توانیم غرور، لجاجت، خودرایی، خودخواهی، درجا زدن و به تدریج راندن آدم ها از اطراف خود را حس کنیم.

اگر من و شما هم به طور غیرمستقیم یا ناخواسته این جمله در ذهن مان نقشی دارد، باید بسیار مراقب باشیم که از دام رکود، سکون و فسیل شدن رهایی یابیم
انسان های بزرگ حتی از کودکان هم درس می گیرند.

از  امّ سلمه نقل شده است که از رسول خدا ﷺ شنیدم که فرمودند :
????
هر جمعیّتی که درمکانی اجتماع کنند و به ذکر و بیان فضائل علی بن ابیطالب علیه السّلام مشغول باشند ، ملائکه رحمت بر آنها نازل شده و آنها را احاطه می نمایند ، و وقتی پراکنده شدند آن ملائکه به آسمان عروج می نمایند و از بس معطّر هستند ملائکه دیگر می گویند:
این عطر را از کجا گرفته اید که ما تا کنون استشمام نکرده ایم ؟؟
????
آنها گویند : در مجلسی که فضائل محمد صلی الله علیه و آله و سلم و اهل بیت او (علیهم السّلام) گفته می شد شرکت نمودیم و از آن مجلس معطّر شده ایم.آن مجلس تمام شد و اهل آن به منازل خود رفتند .
????
پس ملائکه دسته دوم گویند : ما را ببرید تا از مکان جلوس آنها معطّر شویم.

وقتی پول تو دستت باشه فراموش میکنی که کی هستی ،
ولی ،
وقتی پول تو دستت نباشه همه ی دنیا تو را فراموش میکنند !
زندگی همینه …

????بیل گیتس

تصمیم گرفتم نکات ناب ریاضی هم به صفحه اضافه کنم.

 1. تنهایی بین فردی : که بصورت جداافتادگی و بی کسی تجربه میشود و به معنای دور افتادن از دیگران است. عوامل بسیاری در آن دخیلند مثل انزوای جغرافیایی ،فقدان مهارت های اجتماعی مناسب ،احساسات به شدت متضاد درباره صمیمیت ،یک سبک شخصیتی مثل خودشیفته یا اسکیزوئید یا استثمارگر یا قضاوت گر که مانع تعامل اجتماعی راضی کننده است.

2. تنهایی درون فردی : فروید اصطلاح جداسازی رو به عنوان یک سازوکار دفاعی که خصوصا در روان نژندی وسواسی نمایان است وقتی که فرد احساسات و خواسته هایش را خفه کند و بایدها و نبایدها رو بجای آرزوهایش بپذیرد و اصا نمیداند خودش چه احساسی دارد و یا نظرش چیست و کاملا به افکار دیگران وابسته است .

3. تنهایی اگزیستانسیال : این مدل تنهایی به رغم رضایت بخش ترین روابط با دیگران و به رغم خودشناسی و انسجام درونی تمام عیار ، همچنان باقیست .این تنهایی میان فرد است و دنیا.

منبع : اروین یالوم(روان درمانی اگزیستنسیال، ترجمه سپیده حبیب)

“حقارت” از آن واژه هایی است که بار منفی زیادی در دل خود داشته و شنیدنش مساوی است با سرباز کردن انبوهی از احساسات نامطلوب و آزار دهنده.
هر یک از ما ممکن است از گذشته خود چیزهایی را به یدک کشیم که به نوعی از آنها گریزان بوده و با یادآوری شان “احساس حقارت” کنیم. احساسی از این جنس، کم و بیش در هر فردی وجود داشته و می تواند نیرو محرکه ای برای پیشرفت و کمال ما باشد.
آلفرد آدلر روانکاو برجسته، احساس حقارت را اجتناب ناپذیر دانسته و آن را منشا تمام پیشرفتهای انسان می داند.
احساس حقارت زمانی می تواند دست و ما گیر شده و ما را در بند خود کند که تبدیل به “عقده حقارت” گردد. وقتی احساس حقارت تبدیل به عقده گردد امکان اصلاح و تبدیل آن به یک نیروی سازنده مشکل خواهد بود.

احساس حقارت زمانی تبدیل به عقده حقارت می گردد که فرد نگرشی منفی و به شدت مخرب نسبت به کمبودهای خود داشته باشد و تلاشی مضاعف کند که جنبه هایی را که موجب احساس حقارتش شده، از دیگران پنهان کرده و این احساس را از ذهن خود محو کند. چنین فردی، در ظاهر وانمود می کند که برتر از دیگران بوده و خود را متکی به نفس نشان می دهد.

اما از آنجا که واقعا یا باطنا به خود اعتماد ندارد، در این تظاهر مبالغه می کند. افرادی که از عقده حقارت رنج می برند، به شدت احساس بی کفایتی کرده و دنیا برایشان مکانی مخاطره آمیز و جایی برای ستیز و دشمنی است.